آنگاه دیر

مشکل اصلى رؤیاى جاودانگى این است که به عنوان یک آرزوى منسجم، هیچ معنایى ندارد. تمام چیزهایى که براى ما ارزشمند به شمار مى آیند و درنتیجه مى توانیم به صورت منسجم در یک زندگى اساساً انسانى به آنها تمایل داشته باشیم، باید با توجه به این واقعیت درنظرگرفته شوند که ما موجوداتى محدود و ناپایداریم.

جاودانگى باعث ناراحتى ما خواهد شد. اگر ما جاودان بودیم، دیگر به صورت مشخص به شکل کنونى مان انسان به شمارنمى آمدیم. اما اگر هم به نحوى مى توانستیم به جاودانگى دست پیدا کنیم،آنچه را که از آن مى خواستیم در اختیارمان قرار نمى داد، یعنى نسخه اى از خود انسانى مان که تا ابد زندگى خواهد کرد.

بنابراین آرزوى جاودانگى تناقضى را دربردارد :اگر برآورده شود، خود انسانى فرد را از بین خواهد برد.